ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦਾ ਸੱਚ ਹੈ ਕਿ ਇਹ ਕਦੇ ਕਿਸੇ ਲਈ ਰੁਕਿਆ ਨਹੀਂ ਕਰਦੀ, ਫੇਰ ਚਾਹੇ ਓ ਕਿੰਨਾ ਈ ਵੱਡਾ ਧਨਾਢ ਹੋਵੇ, ਰਾਜਾ ਹੋਵੇ, ਜ਼ਾਲਿਮ ਹੋਵੇ , ਇਹ ਮਿੱਟੀ ਦੀ ਦੇਹੀ ਨੇਂ ਮਿੱਟੀ ਵਿਚ ਸਮਾ ਹੀ ਜਾਣਾ ਹੁੰਦਾ ਏ। ਜਦੋਂ ਸੱਚ ਇਹੋ ਹੈ ਤਾਂ ਮੈਂ ਹੈਰਾਨ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਕਿੰਨੀ ਦੌੜ ਲੱਗੀ ਹੈ ਸਾਡੇ ਆਲੇ ਦੁਆਲੇ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਤੋਂ ਅੱਗੇ ਨਿੱਕਲ ਜਾਣ ਦੀ , ਹਰ ਹੀਲੇ ਵਸੀਲੇ ਸਾਰਿਆਂ ਤੋਂ ਵੱਧ ਧਨ, ਦੌਲਤ ਇਕੱਠੀ ਕਰ ਲੈਣ ਦੀ। ਮੈਂ ਬਿਲਕੁਲ ਵੀ ਇਹ ਨਹੀਂ ਕਹਿ ਰਿਹਾ ਕੇ ਸਫਲਤਾ ਵੱਲ ਨਹੀਂ ਜਾਣਾ ਚਾਹੀਦਾ, ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਿਚ ਕੋਈ ਮੁਕਾਮ ਹਾਸਿਲ ਨਹੀਂ ਕਰਨਾ ਚਾਹੀਦਾ ਯਾਂ ਮੇਹਨਤ ਨਹੀਂ ਕਰਨੀ ਚਾਹੀਦੀ , ਬਿਲਕੁਲ ਇਹ ਸਭ ਜਰੂਰੀ ਹੈ , ਬਲਕਿ ਬਹੁਤ ਜ਼ਰੂਰੀ ਹੈ ਕਿਉਕਿ ਖੜੋਤ ਤਾਂ ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਖੜੇ ਪਾਣੀ ਨੂੰ ਵੀ  ਗੰਧਲਾ ਕਰ ਦਿੰਦੀ ਹੈ , ਸੋ  ਇਸ ਕਰਕੇ , ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦਾ ਪ੍ਰਵਾਹ ਰੁਕਣ ਦੀ ਹਾਮੀ ਨਹੀਂ ਭਰਦਾ।

ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਛੋਟਾ ਹੁੰਦਾ ਸੀ, ਉਦੋਂ ਇੱਕ ਵਰਤਾਰਾ ਜਿਹੜਾ ਹਰ ਸ਼ਨੀਵਾਰ ਤਕਰੀਬਨ ਸਵੇਰ ਦੀ ਰੋਟੀ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਜਾਂਦਾ, ਉਹ ਸੀ ਇੱਕ ਸਾਈਕਲ ਤੇ ਆਉਣ ਵਾਲਾ ਬਾਬਾ ਅਤੇ ਕਦੇ ਕੋਈ ਚੜਦੀ ਉਮਰ ਦਾ ਜਵਾਨ ਮੁੰਡਾ l ਇੱਕ ਚੰਗਾ ਲਿਸ਼ਕਾਇਆ ਹੋਇਆ ਸਾਈਕਲ ਲੈ ਕੇ, ਸਾਈਕਲ ਦੇ ਇੱਕ ਪਾਸੇ ਕਸ ਕੇ ਬੰਨਿਆ ਹੋਇਆ ਥੈਲਾ ਜਿਹਦੇ ਵਿੱਚ ਲੋਕ ਆਟਾ ਪਾਉਂਦੇ ਤੇ ਸਾਈਕਲ ਦੇ ਹੈਂਡਲ ਦੇ ਵਿੱਚ ਟੰਗੀ ਹੋਈ ਇੱਕ ਬਾਲਟੀ ਬਹੁਤੀ ਵਾਰੀ ਉਹ ਬਾਲਟੀ ਚਿਬ ਖੜੱਬੀ ਹੀ ਹੋਇਆ ਕਰਦੀ, ਜਿਹੜੀ ਬਾਲਟੀ ਸ਼ਾਇਦ ਘਰ ਵਿੱਚ ਬਹੁਤੀ ਜਿਆਦਾ ਵਰਤੇ ਜਾਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਰੱਦੀ ਦੇ ਸਮਾਨ ਚ ਆਉਣ ਲੱਗ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਉਹਦੇ ਵਿੱਚ ਰੱਖੀ ਹੋਈ ਇੱਕ ਸ਼ਨੀ ਦੇਵਤਾ ਦੀ ਮੂਰਤੀ ਜਿਹਦੇ ਵਿੱਚ ਲੋਕ ਸਰੋਂ ਦਾ ਤੇਲ ਪਾ ਕੇ ਤੇ ਨਾਲ ਕੋਈ ਰੁਪਈਆ ਭਾਨ ਜਾਂ ਕੁਛ ਰੁਪਈਆ ਦੋ ਰੁਪਏ ਪੰਜ ਰੁਪਏ ਸਰੋਂ ਦੇ ਤੇਲ ਦੇ ਨਾਲ ਦਾਨ ਕਰਦੇ।